Η Ιστορία της απονομής των βραβείων Όσκαρ

 Πώς ξεκίνησαν όλα

Ήταν 16 Μαΐου 1929 και δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τις πρώτες ομιλούσες ταινίες, όταν έλαβε χώρα η πρώτη απονομή βραβείων Όσκαρ στην ιστορία του Κινηματογράφου. Στην αίθουσα δεξιώσεων του ξενοδοχείου Ρούζβελτ στο Χόλυγουντ 270 άνθρωποι παρακολούθησαν αυτή την πρώτη τελετή. Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Για αρκετά χρόνια η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν μία ακόμη βαρετή δεξίωση, όπου μαζεύονταν κινηματογραφόφιλοι. Η απονομή άρχισε να μεταδίδεται τηλεοπτικά (1953) και άλλαξε αρκετές φορές στέγη, για να καταλήξει εδώ και 5 χρόνια στο KODAK Theatre του Χόλυγουντ. Ο άγιος λόφος του Λος Άντζελες και τα Όσκαρ ανέκαθεν ήταν έννοιες αλληλένδετες.
Με τον καιρό άρχισαν να προστίθενται ολοένα και περισσότερα ειδικά βραβεία (π.χ. ειδικών εφέ), πέρα από τα αρχικά (καλύτερης ταινίας, καλύτερου ηθοποιού κ.τ.λ.). Έτσι, άλλαξε και η μορφή της τελετής, στην οποία ενεπλάκη με τον καιρό η πλειονότητα της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Τα Όσκαρ, άλλωστε, συνετέλεσαν αποφασιστικά, ώστε ο Κινηματογράφος να καταστεί βιομηχανία, λαμπερή και επιτυχημένη.

Η «διαβόητη» Ακαδημία

Τι είναι, όμως, αυτή η Ακαδημία που αποφασίζει ποιο αγαλματάκι θα πάει πού; Η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών (Academy of Motion Picture Arts and Sciences) είναι μια τιμητική, επαγγελματική οργάνωση που αποτελείται από 6.000 καλλιτέχνες και «εργάτες» του κινηματογράφου. Στόχος της είναι η προώθηση του τομέα του Κινηματογράφου στο σύνολό του, ως τέχνης, ως επιστήμης, ως πρακτικής, ως τεχνολογίας. Μολονότι στην προκήρυξη της ίδρυσής της το Μάιο του 1927 ορίζεται ρητά πως δεν προωθεί οικονομικά, εμπορικά και πολιτικά ζητήματα, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως κάτι τέτοιο ισχύει ακόμη και σήμερα. Στα πρώτα μέλη της Ακαδημίας συγκαταλέγονταν ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης, όπως ο Φρανκ Κάπρα.

Η Ακαδημία σήμερα αριθμεί 5.607 μέλη. Για να ενταχθεί κανείς σε αυτή την ελίτ του Χόλιγουντ πρέπει αφενός να έχει επιδείξει σοβαρό έργο σε κάποιον τομέα της αμερικανικής παραγωγής,

αφετέρου να προταθεί από δύο τουλάχιστον συναδέλφους του, και η υποψηφιότητά του να εγκριθεί από την αρμόδια επιτροπή. Πιο εύκολα παίρνει κανείς Όσκαρ παρά γίνεται μέλος της Ακαδημίας δηλαδή. Τα ονόματα των εκλεκτών δεν έχουν δοθεί ποτέ στη δημοσιότητα, για να διασφαλίζεται η αμεροληψία. Ωστόσο, τα στούντιο γνωρίζουν λίγο πολύ ποιος ψηφίζει για τα βραβεία, και φροντίζουν να τους στέλνουν βιντεοκασέτες με τις ταινίες τους, αφού -όπως είναι γνωστό- πολλά μέλη της Ακαδημίας δεν έχουν καλές σχέσεις με τις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, η πλειονότητα των μελών είναι άνδρες και μεσήλικες ή ηλικιωμένοι, ενώ το 25% ανήκει στον κλάδο των ηθοποιών.

 

Το χρυσό αγαλματάκι

Ζυγίζει κάτι λιγότερο από 4 κιλά, έχει ύψος περίπου 35 εκατοστά και είναι δημιούργημα του καλλιτεχνικού διευθυντή της MGM (Metro Goldwyn Mayer). Τι αναπαριστά αυτό το τόσο πολύτιμο αγαλματάκι; Πρόκειται για έναν ιππότη που κρατά ένα σπαθί, για να φέρει εις πέρας τη σταυροφορία προάσπισης της τέχνης του Κινηματογράφου. Ο ιππότης στέκεται πάνω σε πέντε καρούλια από φιλμ που συμβολίζουν τις πέντε κατηγορίες ανθρώπων που η Ακαδημία έχει υπό την σκέπη της. Ο λόγος γίνεται για τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, τους σεναριογράφους, τους παραγωγούς και τους τεχνικούς. Όσο για το πώς πήρε το όνομα Όσκαρ; Αυτό είναι μια μάλλον αστεία ιστορία. Μία υπάλληλος στη βιβλιοθήκη της Ακαδημίας και μέλλουσα σκηνοθέτις, η Margaret Herrick υποστήριξε το 1934 πως το αγαλματάκι έμοιαζε πολύ στο θείο της, τον Όσκαρ. Στην τελετή απονομής του 1934 το όνομα «Όσκαρ» χρησιμοποιήθηκε από κάποιον κριτικό κινηματογράφου μέχρι που το 1939 το ενστερνίστηκε και η ίδια η Ακαδημία. Έτσι, εδώ και περίπου 70 χρόνια γίνεται λόγος για τα Όσκαρ.

Για να μπορεί μια ταινία να είναι υποψήφια για Όσκαρ πρέπει να έχει διάρκεια τουλάχιστον 40 λεπτά, να κυκλοφορήσει εμπορικά και να προβληθεί σε φιλμ 35mm ή 70mm σε κάποιο σινεμά του Λος Άντζελες για επτά συνεχόμενες ημέρες κατά τη διάρκεια του ημερολογιακού έτους για το οποίο απονέμονται τα βραβεία. Κυκλοφορία της ταινίας σε βίντεο ή προβολή της στην τηλεόραση πριν από την κινηματογραφική της πρεμιέρα σημαίνει αυτόματο αποκλεισμό από τα Όσκαρ. Περίπου οι μισές από τις ταινίες που έχουν τιμηθεί από την Ακαδημία με την ανώτατη διάκρισή της είναι δράματα, ενώ τα ιστορικά έπη πάντοντε συγκινούν και εντυπωσιάζουν τα μέλη της.

And the Oscar goes to ...;

Η περίφημη αυτή φράση έχει ακουστεί κατά καιρούς για πολύ μεγάλα ονόματα της έβδομης τέχνης. Ας κάνουμε μια βόλτα στο χρόνο με τη βοήθεια του αρχείου της Ακαδημίας και ας θυμηθούμε ενδεικτικά κάποιες στιγμές.

Το 1928 ο Τσάρλι Τσάπλιν παίρνει ειδικό τιμητικό βραβείο ως ηθοποιός, παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας "The Circus".

Το 1943 η Κατίνα Παξινού τιμάται με Όσκαρ για τον υποστηρικτικό της ρόλο στην ταινία «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα».

Φτάνουμε στο 1951, χρονιά, όπου λάμπει το άστρο του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, του Charlie Allnut στο "African Queen".

Στην 26 η απονομή βραβείων Όσκαρ, το 1953 έρχεται η ώρα του Φρανκ Σινάτρα για τον υποστηρικτικό του ρόλο στο «Από εδώ ως την αιωνιότητα», ενώ την ίδια χρονιά κατακτά το χρυσό αγαλματάκι και η σπουδαία Όντρεϊ Χέμπορν, πρωταγωνίστρια του "Roman Holiday".

Το 1961 παίρνει στα χέρια της το πολυπόθητο βραβείο η Σοφία Λόρεν , μία από τις «Δύο Γύναικες».

Το 1964 είναι η χρονιά της Mary Poppins και κατ' επέκταση της Julie Andrews.

Το 1970 ο George Scott κερδίζει Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, αλλά αρνείται το βραβείο.

Φτάνουμε αισίως στο 1972, «Ο Νονός» σπάει ταμεία και ο Μάρλον Μπράντο κερδίζει το Όσκαρ.

1975 και το Όσκαρ πάει στον Τζακ Νίκολσον για τη «Φωλιά του Κούκου».

Μπορεί να έχουν περάσει 30 χρόνια, αλλά είναι ακόμη πρωταγωνίστρια. Ο λόγος για την Diane Keaton που το 1977 κερδίζει το Όσκαρ ως Annie Hall στην ομώνυμη ταινία.

Το 1979 οι Κράμερ κερδίζουν τα Όσκαρ, δηλαδή ο Dustin Hoffman και η Meryl Streep.

Το ημερολόγιο δείχνει 1986 και στην 59 η τελετή έρχεται η ώρα του Πολ Νιούμαν για το «Χρώμα του Χρήματος».

Το 1991 ο Άντονι Χόπκινς και η Τζόντι Φόστερ προσθέτουν στη συλλογή τους το Όσκαρ για την εμφάνισή τους στη «Σιωπή των Αμνών».

Ένα χρόνο αργότερα, το 1992, ο Αλ Πατσίνο μαγεύει κοινό και Ακαδημία στο «Άρωμα γυναίκας» και το Όσκαρ είναι φυσιολογική εξέλιξη.
Το 1997 θριαμβεύει το «Καλύτερα δε γίνεται», καθώς οι πρωταγωνιστές, Τζακ Νίκολσον και Έλεν Χαντ κερδίζουν αμφότεροι το πολύτιμο βραβείο.

Το 1998 είναι η χρονιά ενός Ευρωπαίου. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι κάνει θραύση με το «Η ζωή είναι ωραία».

Το 2000 η «Έριν Μπρόκοβιτς» χαρίζει στην Τζούλια Ρόμπερτς ένα Όσκαρ.

Η Hillary Swank συγκινεί στο "Million Dollar Baby" (2004) και κερδίζει το δεύτερο αγαλματάκι της μετά το "Boys don' t cry".

Πηγή


http://cinema1.pblogs.gr