Ἡ μπύρα καί ὁ βάτραχος

Ἡ στρατηγική τῆς παγκοσμιοποίησης βασίζεται στὸ φόβο τῶν διαφορετικῶν ἐθνικῶν κρατῶν πὼς χωρὶς χρηματοοικονομικὴ ὑποστήριξη θὰ συντριβοῦν ἀπὸ τὴν παγκόσμια οἰκονομία, ἀναγκάζοντας τα ἔτσι νὰ ἐπιζητοῦν νὰ συμπεριληφθοῦν στὸ “παγκόσμιο κίνημα”. Ὁ σχηματισμὸς ὑπερ-εθνικῶν κρατῶν λοιπὸν δὲν εἶναι καταναγκαστικὴ διαδικασία, ἀλλὰ ἐπιθυμητὴ τουλάχιστον ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν “λογικὰ” σκεπτόμενων πολιτῶν. Ἡ μείωση τῶν εὐθυνῶν παράλληλα μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἐξασφάλιση φαντάζει σὰν προσφορὰ ποὺ θὰ ἦταν ἐθνικὴ αὐτοκτονία νὰ ἀπορρίψει κανείς. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ νόμοι τῶν πολυεθνικῶν ἐπιχειρήσεων, ἢ τῆς παγκόμιας ἀγορᾶς γίνονται ἀποδεκτοὶ καὶ αὐτὸ ποὺ ἀπομένει στὶς ἐθνικὲς κυβερνήσεις δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο παρὰ τὸ νὰ πείσουν τοὺς πολίτες τους νὰ συμμορφωθοῦν. Μὲ παρόμοιο τρόπο ἡ κοινωνικὴ χειραγώγηση διεξάγεται κατὰ τρόπο ποὺ δὲν εἶναι προφανὴς στὶς μάζες. Στοὺς μοντέρνους καιροὺς τὰ ἄτομα δὲν καταπιέζονται νὰ συμμορφωθοῦν στὴν τήρηση κοινωνικῶν προτύπων ὅπως ἴσχυε στὸ παρελθόν, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ καὶ ἡ ἐπιθυμία ταύτισής τους μὲ οὐτοπικὲς εἰκόνες τὰ διατηρεῖ πιὸ συγκρατημένα καὶ τὰ καθιστᾶ πιὸ πρόθυμα καὶ ἴσως εὐτυχῆ στὴν ἀποδοχὴ κατευθύνσεων.

Ὅσο λοιπὸν ἡ διαμαρτυρία καὶ ἡ ἔκφραση ἀγανάκτησης δὲν στρέφεται πρὸς τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς δυστυχίας, ποὺ δὲν εἶναι καμμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποίηση, ἀλλὰ ὁ κύριος στόχος τους περιορίζεται σὲ συγκεκριμένα πρόσωπα, πολιτικούς, κόμματα, ἢ ὀργανισμοὺς τὰ κινήματα τῶν “ἀγανακτισμένων” δὲν θὰ ἔχουν οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα. Ἡ προσπάθεια θὰ πρέπει νὰ στραφεῖ πρὸς τὴν πειστικὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ ἔκθεση τῶν τεχνικῶν χειραγώγησης ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ μειονότητα δημιουργώντας ψεύτικες ἐλπίδες στὴν πλειονότητα καὶ τὴν συγκεκριμενοποίηση τοῦ ὁράματος στὸ ὁποῖο θὰ θέλαμε νὰ μεταμορφωθεῖ ὁ κόσμος στὸν ὁποῖο ζοῦμε.

Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ὁ προσδιορισμὸς αὐτῶν τῶν καταστάσεων ὅπως τὰ ἀντιλαμβάνομαι μὲ ἕνα ἀνέκδοτο. Ἕνα κορίτσι περπατᾶ δίπλα ἀπὸ ἕνα ρυάκι καὶ βλέπει ἕνα βάτραχο. Τὸν παίρνει τρυφερὰ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς , τὸν φιλᾶ καὶ φυσικά, ὁ ἄσχημος βάτραχος ὡς ἐκ θαύματος μετατρέπεται σὲ πανέμορφο πριγκιπόπουλο. Τὸ πριγκιπόπουλο ρίχνει μία παθιασμένη ματιὰ στὸ κορίτσι, τὴν τραβᾶ πρὸς τὸ μέρος του καὶ τὴν φιλᾶ. Τὸ πανέμορφο κορίτσι μετατρέπεται σ΄ἕνα μπουκάλι μπύρα, τὸ ὁποῖο ὁ πρίγκιψ κρατᾶ θριαμβευτικὰ στὸ χέρι του. Στὴ δυσαναλογία αὐτὴ δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ “σεξουαλικὴ σχέση”. Ἔχουμε εἴτε μιὰ ὄμορφη γυναίκα μὲ ἕνα βάτραχο, ἢ ἕναν ἄντρα μὲ ἕνα μπουκάλι μπύρα, ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποκτήσουμε ποτὲ τὸ “φυσιολογικὸ” ζευγάρι τῆς ὄμορφης γυναίκας μὲ τὸν ἄντρα. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο δὲν ἀρκεῖ ἡ μαζικὴ ἔκφραση ἀγανάκτησης γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὸ ποὺ θέλουμε. Θὰ πρέπει νὰ τὸ περιγράψουμε μὲ ἀκρίβεια, διαφορετικὰ ἡ πιθανότητα νὰ καταλήξουμε στὸ δίδυμο βάτραχου μπύρας εἶναι μεγάλη.

http://katotokerdos.blogspot.com/